Rozdział 12

Jeszcze przez chwilę staliśmy jak porażeni i patrzyliśmy na siebie. Rozglądnęłam się po klasie gdzie nikt nawet nie zauważył do czego właśnie doszło. Porwałam swój plecak i wybiegłam na korytarz. Nie wiem jak długo biegłam, ale kiedy się zatrzymałam byłam przed klasą fizyczną, która znajdowała się na osobnym skrzydle szkoły. Usiadłam pod ścianą i ręką  dotknęłam delikatnie ust, które przed chwilą całowały Dericka. Uderzało we mnie ciepło, które rozpalało się niczym ogień w moim sercu, po ciele przechodziły przyjemne dreszcze, a sumując te wszystkie odczucia do kupy- było mi po prostu świetnie. Ale to uczucie nie pochodziło z głębi umysłu, to nie było coś zwykłego, to rodziło się w sercu i wypełniało całą powierzchnie mojego ciała, które jak lodowiec topniało i wylewało się na zewnątrz dając miejsce radości, która potęgowała na wszystkie strony. Nie mogłam powstrzymać tego afektu i wcale nie chciałam. Nagle pochylił się ktoś nade mną, a podnosząc głowę do góry ujrzałam Dafne.

-Co ty tutaj w ogóle robisz? Nie mam dzisiaj fizyki. – Zmarszczyła brwi i popatrzyła na mnie ze zdziwieniem.

Wstałam i podniosłam swój plecak. Cały czas znajdowałam wymówki by nie patrzeć jej w oczy. To musiałam poprawić bransoletkę od zegarka, sprawdzić czy aparat znajduje się w moim plecaku, czujnie obserwować sznurówki bo co by było gdyby się rozwiązały?! Te wszystkie usprawiedliwienia moich bezsensownych czynności były tylko po to by zamaskować wielki rumieniec, który nie chciał zejść z mojej twarzy i palił mnie od środka.

-Nic… Prezent się spodobał Peterowi?

-Oj dziewczyno! Wygrałam ten konkurs! On jest totalnie mój. – Krzyczała podekscytowana wymachując rękami i podskakując.

-Gratuluje. Ej spotkamy się na stołówce okej? – Rzuciłam przez ramię i pobiegłam do ubikacji.

Być może Dafne, jeszcze stała sama przed toaletą dla dziewczyn, zdziwiona moim zachowaniem, ale teraz mnie to nie obchodziło. Zamknęłam się w ubikacji. Przeszukując cały plecak znalazłam lusterko i puder. Zwykle stawiałam na naturalność, ale cóż miałam począć. Lusterko było dość małe, a ja nie potrafiłam, dygocącymi rękami gimnastykować się by odpowiednio je trzymać i nakładać w tym samym czasie puder. Podeszłam więc pod umywalkę. Ochłodziłam twarz wodą i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Co dziwnego nie pokazała mi się ta sama dziewczyna co dzisiejszego ranka. Ukazał się ktoś inny, ktoś bardziej szczęśliwszy? Opanowałam trochę ręce i powoli nakładałam puder na twarz. Usłyszałam jak drzwi się otwierają. Do toalety weszła Charlotte, na chwile zatrzymała wzrok na mnie, a potem podeszła do lusterek wiszących nad umywalkami i wyjmując błyszczyk z torebki, zaczęła nim smarować usta.

- I jak mikołajki? – Zapytała mnie nie przerywając błyszczykowania warg.

Całkiem zdziwiona, rozglądałam się po pomieszczeniu szukając jakiejś osoby, do której te słowa były skierowane, ale nie znalazła nikogo. Zaczęło mi brakować najprostszych słów, kiedy zorientowałam się że pytanie było skierowane do mnie. Cała podenerwowana wykrztusiłam coś z siebie, nie będąc nawet pewna czy to ma sens.

-Spoko… a… A u Ciebie?.

-Chyba też.

Ponieważ składnie zdań szło mi coraz lepiej, postanowiłam brnąć dalej.

-Pewnie Dave dał ci piękny prezent.

Ta trzymając już uchwyt drzwi od toalety spojrzała na mnie i odpowiedziała krótko.

-Nie gadam z nim, nic nas z sobą nie łączy, wyjaśniałam ci to już kiedyś, ale nie chciała słuchać. Pa. – I wyszła.

Stałam nieruchomo. Jej słowa znów tak prawdziwe uderzyły we mnie z podwójną siłą. Nie zastanawiając się nad tym dłużej wybiegłam za nią. Jednak ktoś pociągnął mnie za rękę.

-Musimy porozmawiać. – Usłyszałam ten głos, ten dźwięk, który był niczym znieczulenie, którego potrzebowałam po słowach Charlotte. Tak ten głos należał do Dericka. Odwróciłam twarz w jego kierunku i próbując przybrać normalną postawę-wymagało to ode mnie niemałego wysiłku-  spojrzałam w jego oczy, a raczej w nich tonęłam.

-Tak?

-To co dziś się wydarzyło… To nie powinno mieć miejsca.

Te słowa wybudziły mnie z mojego snu jak za machnięciem magicznej różdżki. Przełknęłam głośno ślinę i bawiąc się nerwowo rękami spojrzałam na niego.

-Jak to? – Spytałam z oburzeniem.

-Nie wiem co mną wtedy kierowało, ale to będzie pomyłka, nie nadaje się do tzw. Związków i tym pochodnych, przepraszam. Możemy jednak być przyjaciółmi.  – Uśmiechnął się, a raczej wprowadził na swoją twarz grymas, co miało ten uśmiech przypominać. Nie dostając ode mnie żadnej odpowiedzi ruszył przed siebie.

Chciałam wybuchnąć, chciałam rozerwać go na kawałki. A może nie jego? Może właśnie ten idiotyczny los, który zawsze pozostawia mnie z niczym, niezależnie od wszystkiego. Choćbym nie wiadomo jak się starała i tak mi da w dupę.

-Rób co chcesz. – Pomyślałam i ruszyłam w przeciwną stronę.

To oczu napływały łzy, w końcu było ich tak dużo, że nie mogłam ich powstrzymać i po prostu zaczęły spływać po policzkach, każda swoim torem, rozmazując cały mój puder, który teraz i tak nie był mi potrzebny… Rumieniec znikł. Nagle przypomniałam sobie czemu w ogóle wybiegłam z toalety i ocierając rękawem łzy, zaczęłam rozglądać się po korytarzu. Charlotte stała przy swojej szafce. Podeszłam do niej od tyłu.

-Charlotte… Słuchaj nie wiem dlaczego wtedy tak zareagowałam, nie chciałam cię dopuścić do słowa, wolałam wymyślać bzdurne historyjki, które by tłumaczyły wszystko, a jednak jeszcze bardziej zamieszały. Chciałam Ci tylko powiedzieć. – Tu już zaczęłam płakać. – Że jesteś mi teraz bardzo potrzebna.

Ona przytuliła mnie mocno do siebie, a ja brudząc jej całe ramie tuszem próbowałam coś z siebie wydusić, ale w tej chwili nie były potrzebne słowa. Pierwszy raz w życiu zdałam sobie sprawę, że to one przeszkadzają i niszczą wszystko. Czasem impulsywne działanie może przynieść więcej korzyści. No bo gdyby Derick nie zaczął wszystkiego wyjaśniać, kończyć nie zaczętego to dzisiaj byłby przecież mój najlepszy dzień w życiu. Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło… tak?

Trochę inspiracji :

Rozdziały będę dodawać teraz co tydzień. Powód: nauka.

Siasia